“Hieperdepiep hoera”, ze mompelde het zachtjes, bijna onhoorbaar, toen ze wakker werd. De ochtend van haar 64e verjaardag. Ze zou deze dag alleen doorbrengen, een groot feest werd het niet. Een hotelkamer in Rome, ze had niemand om mee te nemen en niemand om voor thuis te blijven.
Exact de helft
Haar zoon was met zijn 32 jaar exact op de helft van haar leeftijd. Hij reisde met een camper door Zweden met zijn gezin. Zijn vrouw en hun twee kinderen, een schattig jongetje van drie en een meisje van net een half jaar oud. Ze gunde het hen, haar zoon deed het op veel vlakken zoveel beter dan zij ooit had gekund. Hij had altijd veel vrienden gehad en eenzaamheid kende hij niet.
Er het beste van maken
Ze kreeg kippenvel van de koelte van de airco toen ze uit bed gleed. Ze schoof het gordijn open en moest haar haar ogen toeknijpen voor de zon. De vroege drukte van de stad nam ze in zich op en zuchtte. Voorzichtig nam ze een slokje van de espresso die roomservice haar zojuist bracht. Vlak voor ze de deur opendeed gaf een vluchtige blik in de spiegel haar een verdrietig gevoel. Twee lege ogen, een vermoeid en getekend gezicht. Met een licht schudden van haar hoofd probeerde ze het van zich af te werpen. Vandaag zou ze er toch het beste van proberen te maken.
Terugdenken aan vroeger
Eindelijk was ze weer in Rome. Toen ze jong was had ze er gelukkige dagen gekend. Met vrienden rondgezworven door de bruisende stad. Haar lange benen gestrekt toen ze uitrustte op de Spaanse trappen bij de Trevi fonteinen. Nu was dat verboden. Er was veel veranderd in de dertig jaar die het had geduurd voor ze weer terug was in de stad waar ze op slag verliefd op werd.
46
Ze dacht terug aan de dag dat ze geen 64, maar 46 werd. ‘Hoe ouder je wordt’, zei haar opa vroeger altijd, ‘hoe beter het is het getal van je leeftijd om te draaien’. Ze glimlachte even bij de gedachte aan hem. Ook die dag, nu 18 jaar geleden, bracht ze alleen door. En ze voelde hetzelfde lege gevoel als toen in haar hele lichaam.
Keerpunt
Dat levensjaar was op zoveel manieren een keerpunt in haar leven gebleken. Het was haar zakelijk eindelijk voor de wind gegaan. Een investering die ze lange tijd voor die bewuste verjaardag deed, betaalde zich in de jaren die volgden uit. En alhoewel ze financieel geen zorgen meer had, was ze zich elke dag een beetje meer alleen gaan voelen.
Gedoofd
Haar eigen schuld. Ze verkoos vaak de eenzaamheid boven gezelschap. Las boeken, bezocht musea, ging alleen op reis, luisterde muziek. Ze had wel vrienden gehad. Die nodigden haar regelmatig uit. Maar in dat bewuste jaar was er iets in haar gedoofd. Waarna ze steeds minder vaak op uitnodigingen in ging, feestjes steevast oversloeg. Op een gegeven moment vroegen ze haar maar niet meer. Contacten verwaterden. Toch vond ze zelf dat dit het beste was. Wie zat er nu op haar te wachten?
Spijt
Ook liefde had ze gekend. Met de vader van haar zoon was het lange tijd goed gegaan. Toch waren de verschillen te groot om een leven lang samen te blijven. Hij had de draad weer opgepakt en was gelukkig, voor zover ze wist. Er waren nog wel mannen in haar leven geweest, maar alleen zijn gaan ging haar vaak beter af dan de ingewikkeldheden van een relatie doorgronden. Vroeg of laat trok ze zich altijd weer in zichzelf terug. Niet in staat voluit lief te hebben, en vooral niet in staat om de liefde van een ander te ontvangen. Terugkijkend op haar leven voelde ze spijt dat ze haar harnas niet af had kunnen leggen.
Moederliefde
Houden van lukte haar alleen met haar zoon. Zelf was ze al op jonge leeftijd geen kind meer geweest. Haar zoon had ze dat geluk wel kunnen bieden. Al die jaren hield ze het voor hem vol. Hij zocht haar regelmatig op. Nam haar mee uit lunchen, liet haar lachen. Ze genoot van de tijd alleen met haar eigen vlees en bloed, maar het kostte haar ook energie. Want hij maakte zich zichtbaar zorgen. Vroeg altijd: ‘Mama, eet je wel goed? Slaap je wel? Ga je nog iets leuks doen deze zomer?’ Altijd probeerde ze zijn bezorgdheid weg te wuiven. Maar ze wist dat ze het niet veel langer zou kunnen verbergen.
Alleen oplossen
Ze sliep al jaren slecht, at ze niet genoeg en had zelden gezelschap: er was niemand meer over. Ze was zo moe en had steeds vaker pijn. Een bezoek aan de dokter en de onderzoeken die volgden hadden haar vermoedens bevestigd. Ze moest gaan beslissen wat ze zou doen, er natuurlijk met haar zoon over praten. Maar ze wilde hem niet lastig vallen. Vooral zijn geluk niet verstoren. Ook dit zou ze wel weer alleen proberen op te lossen.
Zelfverkozen eenzaamheid
Dus haar verjaardag bracht ze door in zelfverkozen eenzaamheid. Al had Rome haar nog steeds veel moois te bieden, vandaag voelde ze zich leeg het weer niet te kunnen delen. Op straat leek ze transparant. Jonge Italianen, groepen toeristen en gezinnen liepen langs haar alsof ze onzichtbaar was. Alleen zij voelde van binnen nog dat hele kleine vlammetje. Haar levenslust die nu langzaam maar zeker doofde. Gelukkig ben ik alleen, de gedachte ging vertwijfeld door haar heen. Een traan gleed over haar wang, toen ze opschrok van het geluid van haar telefoon. Een blik op het scherm vertelde haar dat het haar zoon was. Ze haalde diep adem, en zei toen met vrolijke stem: ‘Hai lieverd, wat fijn dat je belt!’