Ja, het nog steeds januari, mijn minst favoriete maand van het jaar. De dagen zijn kort, het weer is grillig. Nieuwssites staan vol met berichten over te hoge huizenprijzen en hoe het moet met onze online privacy. We weten niet meer of melk goed voor ons is. Nederland is een duur land om in te wonen en ga zo maar door. Toch voel ik na het kijken van “The Deminer” een documentaire op NPO2, alleen maar dankbaarheid dat ik in dit land geboren ben. En het maakt me niet zoveel meer uit of het nu regent, sneeuwt of waait.
The Deminer
De documentaire draait om de Koerdische Peshmerga Fakir. We zien zijn homevideo’s, gemaakt in Mosul, Irak. Fakir is een jonge vader van acht kinderen en woont met zijn gezin buiten het oorlogsgebied. Hij is in dienst van het Iraakse leger. Na de val van Saddam Hoessein in 2003 is het leven in Mosul verre van veilig. Overal liggen nog landmijnen, berm- en autobommen die het leven van onschuldige burgers bedreigen. Fakir besluit deze eigenhandig te ontmantelen, met slechts een zakmes en kniptang. Met elke knip legt hij zijn eigen leven in de waagschaal, maar hij is onverschrokken, een man met een missie. Later in het verhaal zien we Fakir, met inmiddels nog maar één been. De terroristen die aan de macht zijn zijn niet blij met zijn vaardigheid waarmee hij bommen onschadelijk maakt en huizen vol boobytraps in en om Mosul opruimt.
Het beeldmateriaal geeft een inkijk in het leven van Fakir en van burgers in Mosul. Jonge militairen roepen constant de hulp in van Fakir, die bijna als enige in staat lijkt iets tegen de ontelbare bommen te doen. De makers van de documentaire interviewden de vrouw en de oudste zoon van Fakir. De laatste bekijkt de beelden en geeft toelichting op de heldhaftige acties van zijn vader. De blik in zijn ogen verraadt veel, ik zou hem het liefst een knuffel willen geven. In de video’s hoor je de waarschuwingen aan het adres Fakir van zijn collega’s en zijn broer, met angst in hun stem. Pas op! Ga niet naar binnen! Blijf daar weg! Maar Fakir schakelt zijn mobilofoon uit en gaat onverstoorbaar door met zijn werk.
Gevulde maagjes
Geboren in 1975, is Fakir een man van mijn generatie. In geen enkel opzicht lijkt zijn leven op dat van mij. Na het bekijken van The Deminer was ik vooral heel stil. De moed die deze man liet zien maakt me meer dan nederig. Hoe kan ik mopperen over het weer, spullen wensen die ik niet nodig heb, nog verdrietig, boos of teleurgesteld zijn in mensen na het zien van zoveel leed?
Ik voel me dankbaar op de bank in ons warme huis. Onze kinderen veilig in hun eigen kamer in hun bed, met gevulde maagjes en genoeg speelgoed om zich een heel weekend in huis te vermaken terwijl het buiten regent en waait.
Terwijl families in Mosul onder een brandende zon op straat zwerven. Kinderen bang zijn om te gaan slapen. Waar mensen hun huis niet meer in durven, omdat achter de voordeur, in de keuken of in een kledingkast, bommen zijn achtergelaten door IS. Doelbewust uit op het doden van onschuldige mensen.
Een kind is hier zo rijk
Mosul is niet de enige onveilige plek. Er zijn zoveel landen op de hele wereld waar kinderen niet veilig zijn. Waar zij zich uit angst, wanhoop, en meestal onder dwang, vaak verweesd, aansluiten bij terroristen. Kinderen die niet kunnen spelen, die geen ruzie maken over wie het eerst de dobbelsteen mag gooien of wie er aan de beurt is vanavond de film op Netflix te mogen uitkiezen. Kinderen die veel te jong volwassen worden met ogen die zoveel geweld hebben gezien dat ze niet meer opschrikken van een bom die ontploft op slechts een paar meter afstand.
Dankbaar
Dankbaarheid dat ik Nederland ben geboren overspoelt me. Nee, ik heb geen perfect leven. Ook ik liep trauma’s op en de gevolgen daarvan beïnvloeden nog elke dag mijn leven. Maar ze zijn een beetje draaglijker als ik me realiseer hoe erg ik bof. Ik kan elke dag naar de supermarkt, zonder angst voor mijn leven. In ons huis is het warm, gezellig en vooral veilig. We hebben genoeg te eten en te drinken. Buiten spelen kinderen. Kinderen die elke dag naar school kunnen. Er is geen geknal op straat. Zelfs het vuurwerk in december levert voor ons geen doodsangst op. Zondag aan het ontbijt vertellen we onze kinderen, in grote lijnen, over Fakir. Ook zij zijn even stil, om even later gelukkig weer joelend door het huis te rennen. Misschien ook iets meer dankbaar dat zij op deze natte, kille dag in januari binnen kunnen spelen zonder angst.
The Deminer kun je hier bekijken.