Tijdens het Festival voor Modern Werkenden dat ik onlangs bezocht vertelde Roos Wouters dat iedereen die tijdens zijn of haar carrière een of meer keer van baan wisselt een Modern Werkende is. “Gelukkig, dan ik ben op de juiste plek”, dacht ik. Dat vermoeden had ik natuurlijk al. Het festival vond plaats in het geheel verbouwde Seats2Meet – Meeting Plaza in Utrecht. Ik besloot dat vandaag niet in het teken hoefde te staan van netwerken, maar van inspiratie opdoen voor mezelf. Het werd een mooie vrijdagmiddag.
Seats to Meet – Meeting Plaza
Ooit was ik een regelmatig bezoeker van S2M. Waar ik tegen ‘betaling’ van mijn intellectueel kapitaal in een van de locaties van oprichter Ronald van den Hoff aan het werk ging. Zeker in de eerste periode als zelfstandig ondernemer (ik lanceer hier de term: Zelfstandig Modern Werkende) gaf mij dit het gevoel niet alleen te zijn. Ik genoot van leuke gesprekken met collega-ondernemers, altijd met een goede kop koffie. Als ik de hele dag bleef zelfs met een heerlijke lunch. Inmiddels werk ik liever vanuit huis. Want geconcentreerd schrijven wanneer er op elk moment een beroep om mijn ‘kapitaal’ gedaan kan worden, leidde me teveel af.
De Werkvereniging
Het was dus even geleden dat ik voet zette in Meeting Plaza. De vernieuwde locatie biedt een goede afwisseling van publieke werkruimte en vergader-/eventruimtes. Met inspirerende namen als Chaos, Da Vinci, Steve Jobs, Tesla en Aim for the Moon. De ontvangst was, zoals ik van S2M gewend ben, persoonlijk en enthousiast. Roos Wouters, voor de gelegenheid in een zilveren glitter maillot en met een oranje streepjeszonnebril in haar haren verwelkomde de (circa 350) gasten van vandaag. Haar hondje Daantje snuffelde tussen de gasten door. De bezoekers: van alle generaties, want zelfs voor de kleinsten was aan een nanny service gedacht. Roos’ verhaal was een interessant betoog gericht aan de aanwezigen. Zij hield een pleidooi voor de Werkvereniging waarvan zij een van de initiatiefnemers is. Ze noemt zichzelf als Modern Werkende een aanjager, want ‘bestuurder’ is ouderwets. Daarom zoekt de Werkvereniging ook geen leden, maar deelnemers.
Ikigai
Ik zag bijna geen pakken, gelukkig, wie verwacht dat nou op een festival? Wel veel casual kleding en ontspannen gezichten. Uit het grote aanbod aan sessies koos ik er drie. Al had ik de mogelijkheid me vandaag eens verder te laten informeren over mijn pensioen of andere verzekeringen, ik ging volledig voor de inspiratie. Allereerst volgde ik een workshop over Ikigai, goed Japans voor ‘Wat maakt jouw leven de moeite waard?’. In een klein zaaltje zaten we met zo’n zestien mensen bij elkaar en beantwoordden we ieder voor zich vragen zoals: “Waarover raak je niet uitgepraat?” en “Waarvoor kun je of wil je betaald worden?” Openhartig deelden de deelnemers hun antwoorden. Aan het einde van de sessie was ik een beetje teleurgesteld over de vorm en opzet. Maar dat komt misschien ook omdat ik mijn Ikigai al best helder had: “Echte verhalen schrijven en vertellen om anderen te inspireren”.
Lachende Modern Werkende
Daarna ging ik volledig uit mijn comfortzone. Meedoen aan de lachyoga workshop van Martine Beernink. Hier was het niet mogelijk in een hoekje achteraf toe te kijken. Iedereen deed mee; op sokken of blote voeten. Toegegeven, ik vond het eerst een beetje onwennig. Aan het einde van het uur lag ik, net zoals de anderen, te schuddebuiken tijdens de lachmeditatie. Beschrijven wat we hier deden zou op geen enkele manier recht doen aan de kracht van de lach (van Martine), dus ik kan je alleen adviseren het zelf eens te ervaren.
Retrain your Brain
Daarna ontspannen door naar mijn laatste sessie. Retrain your brain door Vivianne Pannevis. Deze jonge vrouw vertelde op boeiende wijze haar persoonlijke verhaal. Over hoe zij na een tijd van hard werken en carrière maken op een strand in Costa Rica de noodzaak voor stilte vond. Ze volgde na thuiskomst een opleiding Mindfulness en er ging een nieuwe wereld voor haar open. Nu deelt ze haar inzichten. Over hoe zij weer aandacht heeft voor de natuur om zich heen en zich niet langer een slaaf voelt van de altijd aanwezige gedachten in haar hoofd. Vivianne is een inspirerend voorbeeld voor haar eigen generatie. Zij (nu 32 jaar) stapte als eind twintiger uit de treadmill. Sinds die vrijdagmiddag probeer ik elke ochtend even te genieten van de vogels die in deze tijd van het jaar om hardst hun klanken laten horen.
Ontspannen naar huis
Tussen de bedrijven door sprak ik met bekenden en onbekenden. Iedereen was enthousiast. Aan het einde van mijn energie (lang voor het einde van het festival) ging ik naar huis met een grote glimlach. Ik weet wat mijn Ikigai is; ik kan lachen met volstrekt onbekenden en leren van het verhaal van iemand die een heel stuk jonger is dan ik. Ik rende (zo niet Mindful!) om mijn trein te halen, maar dacht: Jippie, ik ben een Modern Werkende!