Onzichtbaar zijn, als kind droomde ik ervan deze superkracht te bezitten. In wetenschappelijke en technologische kringen wordt hard gewerkt een heuse mantel te ontwikkelen waarmee je ‘echt’ onzichtbaar kunt zijn. Toch is de kans dat we binnen afzienbare tijd allemaal zo’n jas aan de kapstok hebben hangen niet zo groot. Mijn wens om onzichtbaar te willen zijn was vroeger uit noodzaak soms zo groot dat ik er zelf eentje bedacht en die vaak aantrok. Maar die jas past me elke dag (gelukkig) een beetje minder. Nu probeer ik erachter te komen waarom ik het ene moment volop in het leven sta, en op andere momenten toch weer liever een ‘fly on the wall’ wil zijn.
Wat is onzichtbaar zijn?
Wanneer je jezelf onzichtbaar kunt maken, dan zorg je ervoor dat je voor anderen met het blote oog onzichtbaar bent in een zichtbaar spectrum. Je kunt je dan door de omgeving verplaatsen zonder te worden waargenomen. Soms kun je zelf bepalen aan wie je je wel of niet laat zien.
De toekomst
Het idee om naar believen wel of niet zichtbaar te zijn is iets dat blijkbaar meer mensen willen. In science fiction films verplaatst de mens van de toekomst zichzelf niet alleen in zelfrijdende auto’s, vaak kunnen ze ook vliegen; hebben bionisch zicht of zijn supersterk. Om over het totale gebrek aan ‘respect’ voor de zwaartekracht nog maar te zwijgen. Onzichtbaar kunnen we in die voorgeschotelde toekomst ook zijn. Het lijkt me onpraktisch als dat in grote getalen mogelijk wordt. De gevaren zijn niet te overzien, en het aantal mensen dat met blauwe plekken, botbreuken of erger te maken gaat krijgen zal vast enorm stijgen.
Zie mij (niet)
Zoals gezegd, deze superkracht bestaat (bij mijn weten nog) niet. Wat levert onzichtbaar zijn me trouwens op? Bij mij draait het in elk geval niet om anderen te kunnen bespieden, wat mijn ‘vlieg op de muur’ uitspraak uit de inleiding wellicht doet vermoeden. Ik vind het soms lastig om mezelf écht te laten zien. Mijn onzekerheid over een contact te uiten of mijn plaats in te nemen. Tegelijkertijd vind ik het enorm frustrerend wanneer anderen mij niet zien.
Kwetsbaar durven zijn
Dus, ik wil niet altijd gezien worden, maar stiekem wel? Hm, ben ik dan bang? Dit is mijn 46/52e blog, ik werk als schrijver en onderzoeksjournalist. Ik interview regelmatig mensen, ben dol op echte verhalen vertellen en wanneer ik iets moet presenteren voor een groep heb ik daar geen enkele moeite mee. Dit brengt misschien een bepaalde mate van kwetsbaarheid met zich mee, maar ik hou van mijn werk en voel me absoluut niet bang als ik daarmee bezig ben.
Ik doe er niet toe
Aha, nu kom ik ergens! Want het gaat dus niet over mijn angst, of niet kwetsbaar willen zijn, maar over een ander patroon. Opgedaan door ervaringen in mijn (vroege) jeugd. Bijvoorbeeld toen ik gepest werd omdat ik veel langer en een tikkie steviger was dan mijn klasgenoten, maar toch niet op mijn mondje was gevallen. Daardoor viel ik regelmatig buiten de boot. Was ik zo’n meisje dat als laatste werd gekozen bij gym, behalve bij touwtrekken, want dan legde ik gewicht in de schaal. Maar door deze en andere harde levenslessen leerde ik dat ik er niet zo toe deed. En in die tijd trok ik mijn jas met die superkracht van onzichtbaar zijn aan.
Tevoorschijn komen
Tijdens de opleiding die ik nu volg word ik continu uitgedaagd buiten mijn comfort zones te treden. We dansen veel (dat vond ik de eerste keren echt verschrikkelijk, maar leer ik meer en meer waarderen), we leren licht te schijnen op alles wat we mooi vinden aan onszelf maar ook onze minder fraaie kanten of eigenschappen te belichten of zelfs te waarderen. Wanneer we met elkaar delen wat ons bezighoudt vind ik het niet altijd eenvoudig mezelf te laten zien, maar elke keer kom ik een beetje meer tevoorschijn. Iedere dag maakt me dat een beetje minder onzichtbaar.
Dit ben ik!
Ik hoop dat ik over een tijdje kan zeggen dat ik behoefte aan die onzichtbaarheid niet langer nodig heb. Waardering voor mezelf niet langer laat afhangen van het feit (of eigenlijk mijn eigen invulling) of mensen me wel of niet aardig vinden. Mijn harde oordelen over mezelf los kan laten en oprecht kan waarderen wie ik ben en wat ik doe. Daar is dit blog een eerste aanzet toe, want dit ben ik!